การรังเกียจผู้ติดเชื้อเอดส์เป็นความรู้สึกที่แพร่หลายในทุกประเทศทั่วโลกมากบ้างน้อยบ้าง บางรายแม้ปากจะบอกว่าไม่รังเกียจผู้ติดเชื้อเอดส์ แต่การกระทำและความรู้สึกในใจลึกๆ อาจมีความรู้สึกรังเกียจบ้าง สาเหตุที่รังเกียจในบ้านเราไม่ใช่เพราะพฤติกรรมอันไม่ถูกทำนองคลองธรรมของผู้ติดเชื้อเป็นเกย์หรือเป็นคนที่ติดยาเสพติด บ้านเราค่อนข้างยอมรับพฤติกรรมดังกล่าว แต่กระนั้นก็ตาม ถ้ามีญาติ
หรือคนในครอบครัวเกิดติดเชื้อเอดส์ขึ้นมา คนในครอบครัวมักไม่อยากให้คนอื่นรู้เพราะไม่อยากให้พฤติกรรมดังกล่าวของญาติเป็นที่เปิดเผยออกไป ซึ่งรู้สึกว่าอาจนำความเสื่อมเสียมาสู่วงศ์ตระกูลได้
สาเหตุสำคัญของความรังเกียจคือความไม่รู้จริง กลัวว่าคนที่ติดเชื้อเอดส์อาจแพร่เชื้อมาสู่ตัวได้จากการอยู่ร่วมกันในครอบครัว หรือจากการทำงานร่วมกันหรือจากการไปมาหาสู่กัน โดยกลัวว่าเชื้อเอดส์จะมากับน้ำลาย ห้องน้ำห้องส้วม ยุง หรือจากการสัมผัสกับเลือดหรือน้ำเหลืองของผู้ป่วยซึ่งเปรอะเปื้อนอยู่ตามที่ต่างๆ ซึ่งสิ่งต่างๆ ที่กลัวนี้ ล้วนเป็นวิธีการที่ไม่ทำให้ใครติดเอดส์ ดังนั้น เมื่อมีความรู้มากขึ้น รู้จริง ไม่คิดว่าแพทย์ปิดบังความจริง ก็จะสามารถทำให้อยู่ร่วมสังคมกับผู้ติดเชื้อเอดส์ได้ดีขึ้น เพราะถ้าขืนกลัวอยู่อีกไม่ช้าไม่นานคงเป็น โรคจิตแน่เพราะคนติดเชื้อเอดส์มีอยู่ทั่วไป ที่รู้ก็มีอยู่จำนวนหนึ่ง ที่ไม่รู้มีมากอีกหลายเท่าตัวและอีกไม่ช้าไม่นาน อาจมีเพื่อนหรือญาติสนิทติดเชื้อเอดส์ขึ้นมาก็ได้ จะรังเกียจได้อย่างไร ?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น